(voorlopig) laatste blog

Dag, mooi plekje wereld!

Misschien wel de beste periode van ons leven. Er staat ons ongetwijfeld nog veel zegen en moois te wachten, maar toch... Onderzoek doen, eigen data verzamelen, precies op het gebied waar je het meest in geïnteresseerd bent. Op je masterpapier direct al veel verantwoordelijkheden krijgen binnen onderwijs, en echt iets te bieden hebben waar er hier niet zo 100 anderen voor te vinden zijn. Dagelijks prachtig weer, wonend op een berg waar continue verkoelende wind waait, en  altijd vers fruit voor een verse smoothie beschikbaar. Jezelf regelmatig kunnen trakteren op een drankje, ‘uit etentje’, of die lekkere oliebollen, omdat je veel hogere prijzen gewend bent. Overal gastvrij ontvangen worden, met die heerlijke zelfgemaakte koffie en lekkere injera sauzen.

En het wordt steeds leuker. Je basiskennis Amhaars breidt zich ietwat uit, zodat je met de buurt wat leuker contact kunt hebben dan enkel “you you, ferenge”. Meer en meer mensen leer je kennen waar je, ondanks cultuurverschillen, lol mee kunt hebben en vrienden mee kunt zijn.   Kennis van prijzen en de weg breidt zich uit, zodat je vaak leuke momentjes kunt hebben, bijvoorbeeld waarin je de Baya-chauffeur op z’n nummer kunt zetten als hij een belachelijke prijs vraagt. Langzaamaan wordt het (een beetje) je thuis.

We hebben geen enkel idee hoe Afrika, of zelfs Ethiopië is. Op vier daagjes aan het eind in de hoofdstad na, hebben we eigenlijk nauwelijks tijd uitgetrokken voor het toeristisch rondkijken. Maar dit ene kleine stadje, met hun manieren van groeten, verkopen, eten, leven, hebben we een beetje leren kennen. En dat bleek een heel mooi plekje op de wereld te zijn. Misschien wordt elk plekje wereld wel mooi als je er aandacht aan besteedt. Of misschien was dit gewoon een erg mooi plekje. En als het laatste waar is, dan zijn jullie, lieve vrienden en familie, alvast gewaarschuwd: dan kan het zomaar weer gaan kriebelen bij ons over een jaartje of twee.

Maar voor nu: Chau, betáhm konjono Arba Minch! Ezig betam abaseganalo voor deze prachtige vier maanden! En natuurlijk: tot snel ziens, jullie lezers. Jullie dragen bij aan een ander prachtig plekje– zij het wat kouder – voor ons op deze wereld.

De andere kant van onbetrouwbaarheid in afspraken

Niet veel echt toeristische dagen gehad dus. Maar, wel een niet te regelen culturele ervaring opgedaan door iets te krijgen wat op malaria lijkt. Toen we het M-woord hadden laten vallen bij onze Ethiopische vriend Thomas, werd direct alles in het werk gezet om Jan Dirk zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te krijgen. En daar bleef het niet bij. Een werknemer van Synodos, collega van Geertje, was voorheen accountant geweest bij het ziekenhuis. Hij had diverse andere afspraken, maar zegde die allemaal af om direct naar het ziekenhuis te komen, en te zorgen dat we toch wel de beste en snelste aandacht kregen. Als wij het waren geweest die een afspraak met hem hadden gehad, hadden we het weer zo’n momentje van domme, onbetrouwbare planning gevonden. Maar als begunstigde in het ziekenhuis is het hartverwarmend (hoewel ietwat beschamend) om mensen om je heen te hebben die er direct voor je zijn.

Het bleek geen malaria te zijn, maar de bacterie die Typhoid Fever veroorzaakt. Jawel, in nederland klinkt het echt zo erg: tyfus. Hier echter was het niet zo’n bijzonderheid, en was er dus ook prima medicatie beschikbaar. Dezelfde middag konden we nog naar huis, twee dagen later was Jan Dirk er al weer helemaal overheen.

Onderzoek Jan Dirk

Daar sta je dan, met je data van interviews, metingen en observaties bij 42 huishoudens en wat kleine andere experimentjes. De laatste weken heb ik me vooral bezig gehouden met het ordenen van al die diverse data en wat eerste analyses uitvoeren en stukjes schrijven. In Nederland wacht het grote verhaalvertellen – één thesis over 42 verschillende situaties.

Afgelopen week had ik een gesprek met een zeer begripvolle ambtenaar. Via hem hoorde ik van organisaties die iets met mijn onderzoek kunnen. Ook hijzelf is zeer geïntereseerd, en zit op de juiste plek om iets met uiteindelijke aanbevelingen te doen, of ze bij de juiste mensen te krijgen. Extra leuk om te weten dat er ook iets in de praktijk gedaan gaat worden met je werk. Als ik er tenminste in slaag om het verhaal duidelijk genoeg te vertellen!

Werk Geertje

Ondanks de communicatieproblemen van niet opkomende studenten of studenten die wel komen als er geen les is (en wel verwachten dat je meteen lesgeeft) is hier op de universiteit werken zo leuk! Ik kreeg superveel verantwoordelijkheden, de studenten zijn heel beleefd, ik heb echt zoveel kunnen doen wat ik zelf leuk vind. Ik heb bijvoorbeeld een reader gemaakt met 13 practica econometrie waarbij ik zelf de data heb bedacht. Ook heb ik redelijk wat studenten mogen adviseren hoe ze verder konden met hun thesis. Waar ik ook veel tijd in gestoken heb is het geven van een training over hoe studenten hun eigen data het beste kunnen analyseren. Echt een uitdaging om bij het wat lagere niveau van deze studenten aan te sluiten, maar wel echt wetenschappelijk te blijven. Ik merkte dat ik soms dingen zo simpel maak, dat ik bijna onwaarheden vertel.

Tot slot geniet ik ook echt van de collega’s. De meesten zijn Ethiopiër en klagen vaak over hun lage salarissen. Ze moeten verplicht vier jaar bij de universiteit werken, omdat de universiteit hun opleiding heeft gefinancierd. Het andere gedeelte is Indisch. Zij verdienen heel veel geld, maar missen meestal hun familie en het lekkere Indische eten. Met beide groepen hebben we veel contact, ook buiten het werk om. Ze hebben op mijn verjaardag zelfs een feestje georganiseerd! Zowel het leuke werk als deze sociale contacten dragen er sterk aan bij dat we nog wel langer hier zouden willen werken. Wie weet komen we weer terug!

Verder

Muggenstand: 479 (G) – 478 (JD)

Telkens als we bij de vrouw beneden iets willen kopen, schrikken we van de prijs. “Give me five bucks”. Gelukkig neemt ze genoegen met Ethiopische Birr in plaats van dollars.

Jawel, de jongen bij de natuur-zwemplaats had wat Engels opgepikt. Trots liet hij dat horen aan die blanken. “I am here with my bitch.” Hij bedoelde waarschijnlijk zijn vriendin; geen vrouwtjeshond te zien.

Idyllisch met gevaar voor eigen leven, in de achtertuin van Zebib Café. Echt mooi, onder de mangobomen zitten – maar nu het mangoseizoen er is, moet je vallende mango’s voor lief nemen. Tot nu toe het dichtste bij was op het tafeltje achter ons.

Na verschillende reparaties, en onderdelen opnieuw kopen, verspreid over verschillende weken, zo niet maanden, heeft onze Duitse buurvrouw waarschijnlijk de beste toilet van heel Arba Minch. Geen ENKEL lek meer – en een toilet kan op heel veel verschillende plekken lekken, daar zijn we wel achter gekomen. Dat is echt een van de bijzonderste dingen aan Nederlandse techniek: dat het (meestal) werkt zoals het bedoeld is!

Het is heel normaal als een vrouw zo nu en dan door haar man geslagen wordt – alleen om te corrigeren natuurlijk. Soms is dat gewoon nodig, bijvoorbeeld als ze iets gedaan heeft wat echt niet mocht. Wat de man dan natuurlijk niet wil, is dat de hele buurt hoort dat de vrouw geslagen wordt. Vooraf licht hij zijn vrouw dus in. “Ik ga je nu slaan, maar je mag niet al te veel geluid maken.” [Ietwat gechargeerde weergave van een gesprek over culturele verschillen. De persoon in kwestie hoopte overigens dat zijn vrouw niet van hem zou verwachten zo nu en dan geslagen te worden; hem leek het maar niets om te slaan.]