Weer twee weken verder

In de vloer is een zwemmend figuur in mozaïek te onderscheiden. Het water is prachtig helder, en een heerlijk verfrissend contrast met de sterke zon. Na een duik en wat baantjes klimmen we op ligstoelen, van grote handdoeken voorzien.

Het idyllische Paradise Lodge heeft sinds vorige week een zwembad geopend. Het valt goed samen met de gestage toename van onze levensstandaard. In week één zijn we koning te rijk met de eenmalige aankoop van een kookplaatje en wat pannen, zodat we zelf ons eten kunnen maken. In week drie doen we dan toch maar de eenmalige aankoop van kussens, waarmee we wat lekkerder kunnen zitten. Gaandeweg ontdekken we dat op de markt heerlijke oliebollen worden verkocht voor maar 1 Birr per stuk – het wordt een standaard onderdeel van ons boodschappenlijstje. Begin week zes willen we toch maar eens de roomboter en poedermelk proberen; de pannekoeken blijken heerlijk (zie foto), dus zeker voor herhaling vatbaar. Onze buurvrouw trakteert ons op heerlijke zelfgemaakte cake uit haar electrisch oventje. En nu zelfs een zwembad op tien minuten loop-afstand (zie foto).

Kortom: we doen er (onbewust) alles aan om het hier leuk te hebben, en zijn stiekum tijdens deze ‘buitenland-ervaring’ ons eigen Nederlandje aan het opbouwen. Misschien toch wel goed dat we afgelopen week afgesloten waren van water, en de electriciteit onbetrouwbaar is. Dat geeft ons toch nog een beetje het gevoel dat in een ander soort gedeelte van de wereld zitten.

We zijn benieuwd waar we staan over twee en halve maand. Wellicht  op een zelfde welvaarts-niveau als waar we dan weer bijna naar terug gaan. Behalve de lekkere zon dan– dat is in Nederland niet na te doen.

JD

Ik heb hem al eerder genoemd, maar ik zet hem graag wat extra in het zonnetje: mijn onderzoeks-assistent. Tekalign voelt zich even verantwoordelijk als mij, zo niet verantwoordelijker, om te zorgen dat er huishoudens geregeld zijn die we kunnen bezoeken. Standaard gaat hij ook een paar dagen eerder al bij ze langs om uit te leggen wat we komen doen, en invulformulieren bij hen achter te laten die hij een week later ophaalt. Tijdens de metingen helpt hij als gelijkwaardige onderzoeker – na ondertussen veertien huishoudens weet hij van alles wel hoe het werkt, en waar hij me aan moet herinneren als ik het lijk te vergeten. Als het goed is voor de metingen, dan riskeert hij zijn leven door op het dak te klimmen (zie foto). Zijn studie architectuur levert me prachtige plattegronden van de huishoudens op. En, ook wel handig, hij spreekt de lokale talen. Mocht ik het vergeten, herinner me er dan even aan: uiteindelijke resultaten van dit onderzoek zijn grotelijks mede mogelijk gemaakt door Tekalign Torora!

Geertje

Na vier weken niets doen, is voor mij het werk ook begonnen. Bij de universiteit werd ik allereerst weer teleurgesteld door het hoofd van het departement. Nóg een week geduld… Daarom ben ik bij Synodos, het protestants kerkgenootschap gaan werken. In het begin waren mijn taken erg vaag, maar inmiddels ben ik bezig met twee project plannen waar ik uiteindelijk ook een fonds voor aan ga vragen. Het leuke is dat mensen bij Synodos zelf ook enthousiast worden. Plannen die ergens ver in de vijf- jaarplannen stonden, worden door mijn Nederlandse pusherigheid opeens veel concreter. En de skill waar ze het meest aan hebben is niet ‘economisch inzicht’, ‘analytische vaardigheden’ of ‘zelfstandige werkhouding’, maar mijn typ snelheid. Die stijgt zelfs uit boven de snelheid van hun hoofd secretaresse!

Verder is er uiteindelijk ook goed nieuws van de universiteit gekomen. Het hoofd van het departement hield me uit beleefdheid alleen met hem contact houden. Erg aardig bedoeld, maar hij geeft geen vakken dus eigenlijk kon hij me niet helpen. Met de hulp van Thomas ben ik wel in contact gekomen met docenten. Vanaf volgende week mag ik ongeveer twee dagen per week helpen met practica dataverwerking voor economie studenten. Het niveau is heel laag, ze doen bijvoorbeeld bijna een week over de basis opmaak dingen in Excel, maar toch zie ik er enorm naar uit om met hen bezig te zijn. Verder hoop ik ook een lesmodule over STATA (een econometrie programma) te verzorgen voor docenten. Vaak hebben ze alleen theoretische kennis, en weten ze niet hoe ze in de praktijk met gegevens om moeten gaan. Al met al heb ik zeker een fulltime job bij elkaar weten te sprokkelen. Ik moet er zelfs op letten dat ik nog wel tijd over houd voor de handwas, het langzame elektrische kookstelletje en de wandeling naar de markt. Allemaal reden tot dankbaarheid!

Verder

Muggencompetitie: 173 (G) – 175 (JD)

“Jij bent toch protestants?” “Jawel.” “Waarom is je haar dan zo lang?” Misschien moet Jan Dirk toch maar eens naar de kapper.

We hebben sinds kort een huisdier: een schattig hagedisje van max. 2 centimeter lang. Harry zorgt voor zijn eigen eten [hopen we], en mag zelf weten hoe lang hij blijft. Heeft u nog kleertjes liggen?

Om twaalf uur op het kantoor van Synodos: doorwerken, of lunchpauze? Wat Geertje betreft gaan ze gewoon verder. Verbaasd kijken de mannen haar aan. “Moet je niet koken voor je man dan?”

Misschien een wat onbeschaafd, maar niet minder relevant onderwerp: hoewel ze het bij de meeste winkeltjes wel verkopen, treffen we vrijwel nooit toiletpapier aan bij toiletten. Op de wat meer verzorgde plekken kun je soms gras of wat water vinden. We vragen ons nog steeds af: hoe werkt dat nou, zonder papier – vooral wanneer ... nou ja, je weet wel. Hier direct vragen is ons nog niet gelukt; iemand ervaring?

Liefs,

JD en Geertje